O vojvodi Radomiru Putniku i njegovim vojnim uspesima naširoko se pričalo i srpski narod je većinom svestan njegovog istorijskog značaja i veličine. Ipak, ono što retko ko zna, jeste da su velikom vojskovođi veliku čast odali čak i u dalekoj Kanadi.
Oni su, neposredno posle Prvog svetskog rata, 1918. godine, jednu svoju planinu nazvali „Putnik“. Visoka je 2940 metara i nalazi se između provincija Alberta i Britanske Kolumbije. Deo je lanca Stenovitih planina u planinskom masivu Kananaskis, piše Jovan Popović za portal Politika.
Skoro sto godina kasnije, oktobra 2012, godine Ravnogorski pokret iz Kalgarija, najvećeg grada Alberte i grupa ljudi iz Edmontona, glavnog grada te provincije, u podnožju planine postavili su spomen-ploču sa natpisom na engleskom jeziku:
„Planina Putnik nazvana je u znak večnog sećanja na muškarce i žene iz savezničkih oružanih snaga u Srbiji i njihovog vođu, vojvodu Radomira Putnika (1847—1917). Srbija je izgubila četvrtinu svog stanovništva, kako pripadnika vojske, tako i civila za vreme Prvog svetskog rata (1914–1918). Ova žrtva bila je deo kanadskih i savezničkih borbi u Evropi protiv tri carevine, u cilju zaštite ljudskih prava i slobode čovečanstva“.
Radomir Putnik završio je 1866. godine Vojnu akademiju u Beogradu, kao osmi u klasi. Borio se u srpsko-turskim ratovima 1876–1878. kao major, komandant Rudničke brigade. Od 1886. do 1889. godine bio je načelnik Obaveštajnog, a zatim Operativnog odeljenja Glavnog generalštaba.
Od 1890. obavljao je dužnost pomoćnika načelnika Glavnog generalštaba. Penzionisan je 1896. godine. Posle Majskog prevrata, reaktiviran je i postavljen za načelnika Glavnog generalštaba. Na ovom položaju je ostao do 1912. godine.
U Prvom svetskom ratu bio je načelnik štaba Vrhovne komande, sve do pogoršanja bolesti 1916. kada ga je na tom mestu nasledio general Petar Bojović. Putnik je komandovao srpskom vojskom za vreme sve četiri neprijateljske ofanzive na Srbiju.
Tokom bitke na Ceru, uz pomoć komandanta Druge armije Stepe Stepanovića, naneo je austrougarskoj vojsci veliki poraz. Njegova odluka da napusti Beograd i skrati front za vreme Kolubarske bitke bila je presudna, jer je srpska vojska dobila vreme da se oporavi i odmori.
Uprkos teškoj bolesti, uspeo je da organizuje povlačenje srpske vojske preko albanskih i crnogorskih planina do Skadra na albanskom primorju. Početkom januara 1916. prebačen je na Krf, gde se lečio do septembra iste godine. Sa Krfa je otišao u Nicu da nastavi lečenje, ali je tu preminuo 1917. godine.
Njegovi posmrtni ostaci preneti su 6. decembra 1926. godine u Kraljevinu SHS, a uz sve državne i vojne počasti sahranjen je 7. decembra na Novom groblju u Beogradu. Svrstan je je u red najvećih vojskovođa Prvog svetskog rata i srpske ratne istorije.
Dodaj komentar