Jedan od najvećih glumaca u istoriji sedme umetnosti svakako je fenomenalni Al Paćino, koji je nedavno proslavio 85. rođendan, a njegov životni put najbolje bi se mogao opisati izrekom “preko trnja do zvezda”.
Ovo je njegova životna priča.
Alfredo Džejms Pačino, poznatiji kao Al Paćino, rođen je 25. aprila 1940. godine u Istočnom Harlemu, u državi Njujork, u porodici italijanskog porekla.
Njegovi roditelji su se razveli kada je imao dve godine, a majka Rouz ga je odvela da živi kod njenih roditelja u Bronksu.
Odrastao je bez oca, u skromnim okolnostima, okružen pričama o Italiji, veri i preživljavanju u velikom gradu.
Ulica ga je očvrsnula, a film je bio njegov beg od stvarnosti.
Od malih nogu je pokazivao sklonost ka glumi, često imitirajući ljude iz komšiluka, a kasnije i poznate ličnosti.
Iako nije bio naročito dobar đak, pokazao je snažnu unutrašnju potrebu za izražavanjem.
U tinejdžerskim godinama zarađivao je kao dostavljač i čistač pozorišta, a pohađao je i glumačke radionice, gde su mentori brzo uočili njegov talenat.
Bio je uzdržan, ali je imao snažan karakter – osobinu koja će obeležiti njegovu celokupnu glumačku karijeru.
Težak početak i pozorišni uspon
Al Paćino je dugo tražio svoje mesto. Bio je odbijen na više audicija, a povremeno je bio i beskućnik.
Ipak, nije odustajao. Pohađao je prestižnu glumačku radionicu Lija Strazberga, gde je savladao metodsku glumu, koja ga je duboko oblikovala.
Pozorište mu je bilo prva ljubav, a za ulogu u predstavi “Da li tigar nosi kravatu?” (1969) osvojio je nagradu Toni i privukao pažnju filmske industrije, piše Index.
Prve filmske uloge bile su skromne, ali 1971. godine dolazi do ključne prekretnice – uloge u filmu “Panika u parku droga”, koja je privukla pažnju reditelja Frensisa Forda Kopole.
U potrazi za glumcem koji bi igrao Majkla Korleonea u “Kumu”, Kopola je insistirao na nepoznatom Paćinu, uprkos protivljenju producenta.
Uloga koja je sve promenila
“Kum” (1972) ne samo da je lansirao Paćina neđu zvezde, već je definisao i novu eru američke kinematografije.
Njegova tiha, kontrolisana, ali eksplozivna interpretacija Majkla Korleonea, bila je nešto sasvim novo.
Usledile su nominacije za Oskara i svetska slava.
Nastavio je da igra nezaboravne uloge: “Serpiko” (1973), “Kum II” (1974), “Pasje popodne” (1975) i “Pravda za sve” (1979).
Igrao je likove u složenim životnim situacijama, muškarce koji se bore sa unutrašnjim demonima, moralom i sistemom.
Njegove predstave bile su studije karaktera, a način na koji je uranjao u svoje uloge postao je legendaran.
Osamdesete i “Lice sa ožiljkom”
Posle kratkog zatišja krajem 1970-ih, Paćino se vratio ulogom Tonija Montane u filmu “Lice sa ožiljkom” (1983), reditelja Brajana De Palme.
Film u početku nije bio dobro prihvaćen, ali je vremenom stekao kultni status i postao simbol jedne ere u pop kulturi.
Iako je ponovo igrao kriminalca, Paćinov stil glume u ovom filmu bio je energičan i grub – potpuna suprotnost Korleoneovoj smirenosti, koja je demonstrirala njegov glumački domet.
Uprkos svom statusu zvezde, Pacino nikada nije bio rob slave.
Nastavio je da glumi u pozorištu i bira uloge koje su ga zanimale, iako nisu uvek bile komercijalno uspešne.
Neki od njegovih filmova iz osamdesetih nisu naišli na pozitivne kritike, ali su mu omogućili da eksperimentiše sa formom i sadržajem.
Devedesete – konačno priznanje
Godine 1992, nakon sedam prethodnih nominacija, Paćino je konačno osvojio Oskara za najboljeg glumca u filmu “Miris žene”.
U ulozi slepog, ciničnog, ali harizmatičnog pukovnika Slejda, još jednom je pokazao svoju glumačku virtuoznost.
Njegov monolog o časti i izborima u životu, ostaje jedan od najupečatljivijih trenutaka u savremenom filmu.
Usledile su zapažene uloge u filmovima “Karlitov put” (1993), “Vrelina” (1995), gde se prvi put na velikom platnu suočio sa Robertom De Nirom, a potom “Doni Brasko” (1997) i “Insajder” (1999).
Bio je jedan od retkih glumaca koji je sa jednakom uverljivošću mogao da igra kriminalce, policajce, advokate i slomljene idealiste.
Privatni život daleko od reflektora
Al Paćino se nikada nije ženio, iako je bio u vezama sa mnogim poznatim ženama, kao što su Dajana Kiton, Beverli D’Anđelo i Lusila Sola.
Ima četvoro dece, a očinstvo je, kako je više puta isticao, jedno od najvažnijih iskustava u njegovom životu.
Svoj privatni život je uvek držao podalje od očiju javnosti.
Nije voleo glamur ni crvene tepihe, retko je davao intervjue, a slava ga nikada nije definisala.
Bio je poznat po opsesivnoj pripremi za uloge i dubokoj posvećenosti pozorištu, kome se redovno vraćao.
Kasnija karijera i rad sa Skorsezeom
U 21. veku, Paćino nastavlja da ima uloge u različitim žanrovima, od HBO filmova kao što su “Ne znate vi Džeka” (2010) i “Fil Spektor” (2013), do blokbastera kao što je “Igraj svoju igru 3” (2007).
2019. godine ponovo je sarađivao sa Martinom Skorsezeom i Robertom De Nirom u filmu “Irac”, koji donosi odvojen, refleksivan pogled na svet kriminala.
Paćino se takođe okušao u serijama, od kojih je jedna od najzapaženijih “Lovci” (2020 – 2023), gde igra vođu grupe lovaca na naciste.
Živa legenda i simbol glumačke posvećenosti
Al Paćino je osvojio sve glavne filmske i pozorišne nagrade: Oskar, Emi, Zlatni globus, Toni i AFI nagradu za životno delo.
Njegov uticaj na film i pozorište je nemerljiv, a njegov stil glume postao je uzor generacijama mladih glumaca.
U svetu u kome se slava često meri površnom metrikom, Paćino je ostao veran sebi – introspektivan, pomalo samotnjak, ali neumoran u svojoj umetnosti.
Njegova karijera nije samo niz uspeha, već duboko lično putovanje kroz likove, priče i vreme.
Izvor: Index
Al Paćino: “Kao klinac sam povredio polni organ, trauma iz detinjstva me i dalje proganja”
Dodaj komentar